نقش بازی در تربیت کودکان

انواع بازی های آموزشی

در غالب کلاس های مهد کودک و کودکستان چهار نوع بازی آموزشی معمول است. بازی دستی، بازی بدنی، بازی نمایشی و بازی سرگرم کننده.

بازی دستی: در این بازی، کودک با وسایل کوچکی چون انواع پازل، چوب های اندازه گیری و مجموعه ای میخ چوبی سر و کار دارد. بازی های دستی تا حدی خودشمول است؛ یعنی به رابطه آنها با سایر بازی ها نیازی نیست. هر گاه وسایل لازم را در اختیار کودک قرار دهیم، مستقیما به اهداف مورد نظر دست می یابیم.

بازی بدنی: در این بازی، کودکان اعمال متعددی نظیر دویدن، پریدن یا سه چرخه سواری را انجام می دهند. اهداف این بازی، افزایش مهارت های بدنی کودکان و آشنایی آنها با چگونگی استفاده از این مهارت ها در موقعیت های جدید است.

بازی نمایشی: در این بازی، کودک نقش فرضی را همراه با سایر کودکان بازی می کند. موقعیت هایی که در بازی آنها مطرح می شود، همان هایی است که اغلب در زندگی واقعی پیش می آید. بخش عروسک های کلاس، مناسب ترین جا برای اجرای این بازی است.

بازی سرگرم کننده: هر چند این بازی نوعی فعالیت تفریحی محسوب می شود اما با سایر بازی ها تفاوت دارد. هنگامی که این بازی برای کودکان خردسال اجرا می شود، لازم است عناصر خاصی را در آن بگنجانیم تا به هدف مورد نظر دست یابیم و جنبه آموزشی آن را حفظ کنیم.

پیش از شروع بازی لازم است نکاتی مورد نظر قرار گیرد. اهم این نکات عبارتند از:

1ـ بگذارید کودک برای خود فکر کند. وقت زیادی در اختیار او قرار دهید. هرگز پاسخ را به کودک نگویید، مگر در موارد استثنایی که آن هم فقط باید به اشاره مختصری اکتفا شود.

2ـ اجازه دهید هر کاری که لازم است (از قبیل ریختن مایع از ظرفی به ظرف دیگر، جور کردن مکعب های رنگی و غیره) خودِ کودک آن را انجام بدهد. از اینکه وقت زیادی گرفته می شود و یا چیزهایی روی زمین می ریزد و تلف می گردد، نباید نگران بود. باید کاری کنید که بازی را به صورت تجربه لذت بخشی برای کودک در آورید.

3ـ حداکثر بیش از 10 الی 15 دقیقه به هر بازی اختصاص ندهید، زیرا در صورتی که هر بازی در هر بار زیاد انجام شود، اثر خود را از دست خواهد داد. برای کودکان چهار ساله هر جلسه بازی را کوتاه تر هم می توانید انجام دهید. زمانی که کودک شما هنوز خسته نشده و اشتیاق به بازی را از دست نداده است، بازی را متوقف کنید.